Met veel lawaai komen we rond 19.15 uur binnen in restaurant Lekker La Vie. Logisch ook, dat lawaai, want er is veel te bepraten. We hebben namelijk een druk dagprogramma achter de rug en dat moet zo hard mogelijk worden doorgesproken. De gasten in het restaurant begrijpen dat.
Vandaag is de dag van het zogeheten "Najaars Social Event", kortweg het "NSE" genoemd. De dag waarop de Junior Kamer formeel afscheid neemt van haar leden die de leeftijd van veertig jaar hebben bereikt. Ik ben een van de vier leden die moet wegwezen.
Voor ons is een dagprogramma georganiseerd. Verzamelen om 9.30 uur in Lekker La Vie. Het vervolg van de dag moet nog even een verrasing blijven. De reeds aanwezige commissieleden doen geheimzinnig en zeggen "tsja" als je ernaar vraagt.
Een nog niet aanwezig lid zet even later op twitter alvast wat hij die dag gaat doen. Dat zien we dus: we gaan varen.
De mps Derra ligt al op ons te wachten. We vertrekken. Champagne en broodjes. Zo hoort dat. En dan komt de uitdaging. We moeten, zo wordt ons halverwege de vaart verteld, als afscheidsstunt het koude water van de Westerschelde in. Nu nog niet, straks, zegt kapitein Erik. Pepijn heeft speciale pakken geregeld, waarin we ons alvast moeten hijsen.
Het blijkt uiteindelijk toch een grap. Lachen, een half uur lang, minstens, waarna we, in Breskens aangekomen, in een eerder door Cuba geweigerde bus stappen. Waar gaan we naartoe?
De bestemming blijkt, na wat omzwervingen, Cadzand, bij Moio Adventures, de Boostwinnaar van 2010. Blowkarten, powerkiting, bier en Beach Tsjoek (uiteraard zonder body contact). Een garantie, zo blijkt later, voor twee dagen spierpijn. Geweldige middag. JK-ers onder elkaar.
Daarna terug over de Westerschelde. Bitterballen, André Hazes, Schippersbitter en teveel Champagne. Ik ben niet de enige die geniet.
Maar goed. Het is dus 19.15 uur. We zitten nog onder het zand, moeten zo douchen en in het pak voor het feest in het Arsenaal. We gaan vanavond knallen, zegt de voorzitter.
Ik ben aangekleed en ontdek dat ik mijn manchetknopen niet bij heb. Om niet nader te noemen redenen besluit ik maar niet naar huis te rijden en bel mijn vroegere overbuurman Jan, vlakbij in de binnenstad. Of hij nog manchetknopen heeft.
Jazeker, gouden manchetknopen van zijn trouwfeest, wees er voorzichtig mee.
Inclusief manchetknopen kom ik aan op het feest. Het is weer een echt super JK-feest, goeie dj en er wordt ook nog wat gedronken. Ik krijg als vertrekkend lid een speldje, de geknakte haan. Bij het opspelden verliest de voorzitter de pinsluiting. Even later verlies ik daardoor de haan. Toch gaat het feest door.
Mijn linkermouw zit los. Shit, mijn manchetknoop is weg. De muziek dreunt, er wordt gedanst en ik kijk maar naar de vloer. Ik vind dat ding niet terug.
Jacques van het Arsenaal belooft mij de volgende dag bij het opvegen extra aandacht te besteden aan een verloren linker manchetknoop. Ik wacht het resultaat ervan nog even af voordat ik Jan op de hoogte stel.
Vandaag naar het Arsenaal gebeld. Er is een zijden stola, een bolero en zelfs een sinterklaaspak gevonden, maar geen pinsluiting of manchetknoop.
Ik ga Jan maar eens bellen.
