Om me straks niet te hoeven schamen voor de werkster, breng ik nog vlug de flessen naar de glasbak. Twee vrouwen, een jaar of zestig, zien mij voor de derde keer uitladen. "De buurman is ziek", zeg ik. Dat is ook zo.
Gisteren kattenvoer vergeten. Ik loop meteen even de supermarkt in. En nu ik er toch ben, ook wat brood, beleg en woksaus. En schoolkoeken, en spinazie, en badschuim, en tandpasta.
Bij de kassa hangen tassen, vijftig cent. Daar heb ik er nog zeventien van in mijn garage liggen. Ik vraag wel zo'n doorzichtig scheurgevoelig tasje, neem ik me voor. Die zijn gratis.
Mag ik zo'n tasje? vraag ik na het afrekenen en ik wijs naar de rol die naast haar ligt. Ik krijg er eentje, met tegenzin, zo lijkt het. Dat is niet voldoende en ik vraag er nog een.
Dat kan niet.
Jawel hoor, daar liggen ze.
Ja, maar het kan niet.
Daarnet kon je het ook.
Ik geef er maar een per klant.
Het aantal zou toch afhankelijk moeten zijn van de hoeveelheid boodschappen.
Toch geef ik er maar één.
Dan wacht ik hier wel op de volgende kassière.
Dan kunt u lang wachten.
Neem ik alle tijd voor. Ik kan zo toch niet weg.
Ik ben benieuwd. De rij begint al langer te worden. Ze gaat de volgende klant helpen. Ik blijf staan. Hou ik op zich wel van, zo'n wedstrijdje kijken-wie-de-hardste-kop-heeft.
Halverwege staat ze plots op. Ze loopt naar een collega. Ze praten. Ik, die moeilijke vent, ben het onderwerp. Nee, dat kan echt niet, hoor ik die collega zeggen. Ja, maar hij gaat niet weg.
Intussen kijk ik, een beetje voorzichtig, naar de rij wachtende mensen achter me. Die hebben vast ook wel iets anders te doen, schat ik in.
Mijn kassière is terug. Pakt de rol, trekt er een tasje af en gooit het zonder iets te zeggen voor mijn neus. Gewonnen! Het kan dus wel.
Dankjewel, zeg ik net iets te vriendelijk.
Terwijl ik de tasjes vul, zie ik mevrouw de collega op me afkomen. Ah leuk, dat wordt een discussie, altijd voor te porren.
Meneer, wij denken aan het milieu.
Dat is mooi.
Daarom hebben wij als regel dat iedere klant maar een tasje krijgt.
Ik heb net geconstateerd dat uw kassière die regel niet in acht neemt.
Ze loopt weg. Jammer, dat ging iets te snel.
Ik ga ook. Terwijl ik naar buiten loop, zie ik op de fruitafdeling een vrouw een stuk of tien tasjes van een rol trekken en in haar wagentje leggen.
Zo moet dat dus.
