Roefeldag

Roefelen, ik blijf het een raar woord vinden. Het zou Vlaams zijn voor "kennis maken met", aldus de website van de stichting Roefelen. De stichting organiseert jaarlijks voor basisscholen bezoeken bij bedrijven in de regio.
Ik ben dit jaar samen met een andere vader begeleider van een groepje kinderen. Niet alleen kinderen leren van zo'n dag, maar zeker ook de volwassenen, zo was ons tijdens de informatieavond beloofd. Ik ben benieuwd.

Het motregent en het is koud op het plein van het schippersinternaat dat is uitgekozen als startpunt. We willen vertrekken, maar eerst volgen nogmaals instructies en toespraken. De kinderen luisteren niet, maar spelen met de alom aanwezige met heliumgas gevulde ballonnen. Veel te leuk ook om los te maken en op te laten. Dan verschijnt een in Middeleeuws kostuum geklede stadsbode die met hese stem de dag aankondigt. Niemand ziet het verband tussen deze bode en het thema. Roefelen, roept hij schor, en de kinderen moeten hem naroepen. Dat blijft hij doen. Ik kijk om me heen en zie voornamelijk volwassenen enthousiast meedoen: roefelen, roefelen, roefelen!

Gelukkig, we mogen weg.

We arriveren bij het eerste bedrijf. Een vriendelijke ontvangst. Ga maar alvast naar de kantine, wordt ons gezegd, we komen er zo aan. In de kantine zien we op tafel twee dozen met koeken van de plaatselijke bakker staan. Mmm, zeggen de kinderen verlekkerd.

Willen jullie wat drinken? wordt gevraagd. Ja, roepen ze in koor. Als blijkt dat er alleen icetea is, hoeft de helft toch niet. Ik zal eerst de dozen met koeken eens wegzetten, zegt de gastvrouw. Die zijn van mijn collega die vandaag jarig is.
Die gezichten.

We krijgen uitleg over de transport- en opslagwerkzaamheden van het bedrijf. Momenteel hebben we chocolade in opslag, daar mogen jullie straks van proeven, zegt ze. Dat klinkt alvast goed. Maar eerst een rondleiding en meerijden met de vrachtwagens en de heftrucks. Het maakt allemaal grote indruk.

Tijd om te snoepen. Er wordt iemand bijgeroepen die met een ladder op een cilindertank klimt, er vanaf boven ingaat en met een emmer vol brokken chocolade terugkomt. Gretig eten ze ervan.

Ik zeg tegen de andere begeleider dat het toch eigenlijk niet kan dat op een opslagplaats van het product van een afzender wordt gesnoept. Jawel hoor, weet hij mij met stelligheid uit te leggen, dat is helemaal niet erg, er zit voor duizenden kilo's aan chocolade in die tank en dat merkt dan toch niemand.

Bij dit bedrijf heb ik hiermee mijn eerste leermoment van de dag. We maken ons klaar voor het volgende bedrijfsbezoek. Kijken of we nog meer kunnen opsteken.

Koffie

Half zes in de ochtend. De wekker. Veel te vroeg, maar zij moet er al uit. Blijf jij nog maar lekker liggen, zegt ze. Ik haal even koffie.

Ze loopt naar de woonkamer. Ik hoor een kabaal en schrik op. Ze blijkt in alle vroegte een luidruchtige confrontatie te hebben opgezocht met een stoel. Die staat er toch al een tijdje. Ze praat tegen de stoel. Die treft kennelijk verwijten.

Ik draai me nog maar even om, terwijl ze mompelend verder naar de keuken loopt. Ik zit direct weer strak rechtop in bed als ik een enorm glasgerinkel hoor. De wijnglazen van gisteravond stonden nog op het aanrecht, schiet het door me heen. Ik hoor haar weer praten. Mij is niet duidelijk of ze haar conversatie met de stoel aan het voortzetten is of inmiddels een gesprek heeft aangeknoopt met de glasscherven. Het lijkt me verstandig het maar niet te gaan vragen.

Met een mok koffie komt ze naast me zitten in bed. Ging het niet goed? vraag ik dom. Nee, niet echt, zegt ze.

Ze moet ervandoor. Ze kust me en gaat weer. Ik houd m'n hart vast.

Als ik de voordeur hoor dichtslaan, weet ik dat ik zonder vrees nog even m'n ogen kan dichtdoen. Het is ook nog te vroeg. Veel te vroeg.